Nýir vendir sópa best.

Það er alltaf að koma betur og betur í ljós eftir því sem vikurnar líða frá bankahruninu að fjármálakerfi Íslendinga hefur þróast í stjórnlausa ófreskju. 

Skuldir bankanna voru 10 x heildar þjóðartekjur á ári.  Færustu hagfræðingar þjóðarinnar með mikla alþjóðlega reynslu auk erlendra virtra hagfræðinga eru allir sammála um að þessi ofsalega skuldasöfnun og ójafnvægi í fjármálakerfinu sem hér viðgengst gat ekki endað nema á einn veg.  Spurningin var bara hvenær það mundi gerast. 

Eftirlitsaðilaðilar með fjármálum á Íslandi s.s. Fjármálaeftirlitið , Seðlalbankinn og ráðherrar fjármála og bankamála hljóta að hafa gert sér grein fyrir þeirri gífurlegu áhættu sem fylgdu þessari starfsemi.

Með þetta í huga, hvers vegna í ósköpunum gerðu þeir ekkert í málunum til að koma í veg fyrir að svona lagað gæti gerst. Afhverju stöðvuðu þeir ekki þenslu bankakerfisins, skiptu bönkunum upp og fluttu hluta þeirra til útlanda, sóttu um aðild að Evrópusambandinu með það í huga að taka upp evru og fl. sem bráðnauðsynlegt var að gera ef á annað borð var ætlunin að halda uppi svona stóru bankakerfi.

Ekkert var gert í málinu til að koma í veg fyrir slysið heldur aðeins vonað að allt myndi reddast.  Eitt lítið dæmi um þetta var svar bankamálaráðherrans þegar hann var spurður um Icesave reikningana þá svaraði hann, ég frétti fyrst af þessu í blálokin af ágúst.  Hvers konar svar er þetta?  Þessi æðsti yfirmaður bankamála átti auðvitað að eigin frumkvæði að hafa verið að skoða þessi mál alla daga og nætur miðað við þá gífurlegu áhættu sem hér var um að ræða.  Hann virðist ekki hafa tekið neitt mark á öllum viðvörunarbjöllunum eða hagfræðingum víðsvegar að í heiminum, hann vissi sko betur. 

Sama má segja um stjórn Seðlbabankans, Fjármálaeftirlitið og Fjármálaráðherrann, auðvitað sváfu þeir allir á verðinum. 

Þeir einstaklingar sem hér eiga í hlut og sitja í þessum háu embættum eru allir mætir menn en einfaldlega stóðu sig ekki í þeim verkefnum sem þeim voru falin sem eftirlitsaðilum í fjármálakerfinu.  Þeir hljóta því að þurfa að axla sína ábyrgð, yfirgefa fjármálageirann og hjálpa þannig þjóðinni til öðlast á ný traust á alþjóðavettvangi.  

Nýir vendir sópa best.

Friður og blóm á Austurvelli