Davíð reiður og sár.

Átakanlegt var að hlusta á viðtalið við Davíð í gærkvöldi þar sem hans innri maður kom vel fram og þá sérstaklega hve óhemju viðkvæmur hann er.

Sigmar mátti varla segja heila setningu án þess að hann tæki það sem persónulega móðgun og árás á sig.

Ljóst er að Davíð verður að hætta strax allra hluta vegna.  Honum líður greinilega illa og engin ástæða er til að framlengja þetta kvalræði. 

Davíð virðist misskilja gjörsamlega þá gagnrýni sem hann hefur fengið á sig.  Það dettur engum í hug að hann sé óheiðarlegur eða að hann reyni ekki að sinna sínu starfi vel.  Kjarninn er einfaldlega sá að Seðlabankinn undir hans stjórn nýtur einskis trausts í fjármálaheiminum hvort sem mönnum líkar það betur eða ver.

Davíð eyddi löngu máli í að segja frá því hversu mikið hann hefði varað íslensk stjórnvöld við vandanum sem við blasti. Svo þegar aumingja Sigmar spurði í framhaldi af því þeirrar sjálfsögðu spurningar hvort stjórnvöld hefðu þá ekkert hlustað á hann eða brugðist neitt við, þá var það ekki heldur nógu góð spurning því þá var Sigmar að ráðast á Sjálfstæðisflokkinn. Þannig flosnaði viðtalið upp þar sem engin spurning var nógu góð og viðtalið endaði síðan í einræðu Davíðs þar sem hann í mikilli geðshræringu lýsti því yfir hvað hann væri traustur og góður og engin væri að gera neitt af viti í landsstjórninni.  Er ekki komið meira en nóg af allri þessari vitleysu?

Athugasemdir

[Brynjar Jóhannsson, 25.2.2009 kl. 10:54]

Mér fannst þetta sorglegt og ótrúlegt að heryr hvað margir voru hrifnir af því sem hann sagði. Mér fannst bæði hrokafullur og stundum ekki svara spurningum nema með þvættingi. Verst þótti mér þegar hann ásakaði Sigmar um að vera litaðan af baugsmiðlum þegar hann var klárlega eigöngu í hlutverki gagnrína spyrilsins.